penna

L'Ann Vècc

di Aldo Alberoni - piacenza 1951

In 'st'està 'm sum incuntrà con'n bèll sior, 'cse 'd mezza età.
'L ma pariva poch cònteint.. ho pinsà le 'n sal mumeint..
Gandran màl i sò afàri. 'L ga na fassia da lùnari.
L'àtar de, mal tròv tra i pè dvintà bianch.. tutt cùrv.. achè,
'm sòm sintì fein strèiz al còr, lu, 'l pariva vècc da mòr.

'M sòn infurmà, 'ch se ho savì cl'era l'Ann che drè finì.
Povar vècc..,'n sariss gnàn me se dinn baìn o màl ad te.
Turbuleint a 't l'è stà abotta, ma 'd guai gross, chemò in cà nossa
in vrità, 'gh n'è stà gnan tant, il 'mann fein ciamà Ann Sant.
Me'tringrassi che in du...righ anca a num di me amis..

Che, se 'd l'ann, sùmm rivà in cò, un pò 'd merit le stà 'l tò.
E l'erede cat 'ma làss, saral bràv o saral matt ?
Ghe da 'l scùr in gir partùtt, 'l vùz 'ch curan, jenn tutt brùt,
ma 'n vùrùm miga daspràs.. E sperum ca 'l sippia 'd pàz.
Se chi tài, 'ch ciamum Cap dill Nasiòn, in fissan màtt,
anzi che sti bagòlon, 'd pinsà 'l ma 'd fe di cannon..

Ragiunand da bonn fradei, chi sòd le druvàia mei:
fà dill cà pulid, ariòz, tant pri povar 'chmè pri siòr;
dill bèll strà, di bei giadèi piin ad fior.. e 'd ragassei;
dà lavùr a tutt 'ch la gint che cùstretta a 'n fà mai gnint,
al sarev, a v'al digh me..'l pò bell viv di nostar dè !

Dèss 'c vò ditt cuz gho 'n dal còr, 'v fagh j augùri par l'Ann nòv:
vùriss bein tra 'd noi Talian, uperài, sior, e villan..
L' egoisam cal finissa, pinsà 'd pò a chi 'ch patissa;
jess ònest e jess sincer.. pri nòss fiò, 'l nostar muier.

Chi tuàn cam vò ingannà 'dzùm chi vagh'n a lavùrà.
Noi, il ciaciar, 'l sùm 'pr'usanza, il nan mài limpì la pansa.
Un pinser mandùm intant a j nòss mort, in dal Camp Sant,
e 'l Signur cal vèdda tùtt da la i ària 'm darà aiutt.
E in 'd l'Ann nòv chi gabbian tùtt: pàz.. bundanza.. e 'dla salùtt!!


Il tempo che scorre..
La metafora dell'anno paragonato ad un uomo che con il passare dei mesi diventa sempre più vecchio e malandato; bella la definizione dell'autore "una fassia da lùnàri". Si fanno poi i bilanci e alla fine, l'anno è trascorso con un pò di tribolazioni ma niente di grave. La speranza di pace, in un'Italia da poco uscita dalla guerra (la poesia è stata scritta nel 1951), è il primo dei desideri, poi il lavoro per chi ne ha bisogno, le case belle e vivibili, nuove strade e tanti giardini pieni di fiori e di bambini. L'onestà e la sincerità da parte di chi governa perchè come dice la poesia "con le chiacchiere non ci si riempie la pancia". Un pensiero, un ricordo ai propri cari che non ci sono più e l'augurio che il nuovo anno porti: pace abbondanza e tanta salute a tutti.