a Vurís es ál Mé Gât..
di Franco Campana
Mè a vuris dabô és ugual al mé gât,
c'âl mângia al béva e a vôti al ciàpa i ràt,
un gât c'al drôma sèmpar, dâla síra a la matêina,
al se léva sô sultânt quând lè l'ura d'andà à sèna.
Un gât che al té fa vâd i dènt, "ma da catìv"
s'a tagdé ú spisigô e tâl ciàp in dal pêl vív,
un gât che l'America all'à catà a cà mia,
e clà stà pù be' chimô' che in gîr pàr l'Albania.
Al se grâta fê al barbôs "ancä cui pè' d'adre'"
e me i me pe' ûrmai, a go da tirámia adre',
al fà di sàlt ch'en pûsè, d'un mêtar in altâsa,
e me salti sùltânt la sèna opûr la mâsa.
Ogni tânt a ghe' la gatèîna c'la sta' dadlà' la strà
c'al la ciâma "smignando" e lû âl la va a sarcá
alùra al se fa bèl, sênsa la spèch e gnânca al savò
e intânt mè pâs la sīra, da mè cûn la televisiò.
Questa poesia vorrei dedicarla al dott. Cesare De Bernardi che è stato il mio "mentore" la scorsa estate a Vernasca, correggendo i miei scritti e incoraggiandomi a continuare.